Afgelopen week was er in de media kritiek op twee veelgebruikte richtlijn-behandelingen. 1Vandaag benadrukte dat niet iedereen baat heeft bij EMDR en de NOS benadrukte in hun reportage dat Gedragsactivering bij jongeren met ME/CVS niet altijd het gewenste resultaat heeft.
Helaas is er de realiteit dat (ook de meest effectieve) behandelvormen niet bij iedereen tot een positief resultaat leiden. De teleurstelling over de niet-succesvolle behandeling kan bij cliรซnten omslaan in teleurstelling en zelfverwijt. En juist in die situaties is het therapeutisch relevant hoe we daarmee omgaan.
๐๐ผ๐ฒ ๐ต๐ฒ๐ ๐ป๐ถ๐ฒ๐ ๐บ๐ผ๐ฒ๐?
Eerder zat ik een tv-programma te kijken over andere veelbelovende traumabehandelingen. Uit mijn hoofd ging het om VSDT en CPT, maar dat doet er voor nu niet toe. Zie voor het gehele tv-programma: https://npo.nl/start/serie/powned-of-view/seizoen-2/powned-of-view_4/afspelen
Ook hier kwam een cliรซnt in beeld bij wie de behandeling geen succes werd.
In het tv-programma zie je hoe de ontwikkelaars/behandelaren van deze behandelmethode hierop reageren: de cliรซnt (Louisa) krijgt te horen dat het aan haar ligt dat de methode bij haar niet werkt. Het ligt niet aan de methode (nee, die zou voor iedereen moeten werken) of aan de benadering; het ligt aan de cliรซnt en hoe die zich opstelt.
En daarin stappen de behandelaren even gemakkelijk in de ๐ณ๐๐ป๐ฑ๐ฎ๐บ๐ฒ๐ป๐๐ฒ๐น๐ฒ ๐ฎ๐๐๐ฟ๐ถ๐ฏ๐๐๐ถ๐ฒ๐ณ๐ผ๐๐ als ieder ander mens: successen schrijven we aan onszelf (en onze methode) toe, mislukkingen aan de ander (lees: de patiรซnt).
Het gaat mij er niet om deze behandelaren te bekritiseren, maar meer om te illustreren hoe we als behandelaren aan kunnen kijken tegen niet succesvolle behandelingen.
Als ik de reportages van 1Vandaag en de NOS zie, vrees ik dat deze houding tot verdrietige en schrijnende situaties leidt.
๐๐ผ๐ฒ ๐ต๐ฒ๐ ๐๐ฒ๐น ๐บ๐ผ๐ฒ๐?
Laten we bij niet-succesvolle behandelingen vooral scherp op onszelf blijven: Klopt de opgestelde casusconceptualisatie? Is de indicatiestelling passend? Hebben we overeenstemming over het te volgen behandelbeleid? Sluit mijn benadering aan bij wat cliรซnt nodig heeft? En tot slot: blijf ik realistisch over te verwachten effecten?
En vooral: laten we de schuld/het falen weghouden bij de cliรซnt.
Op naar nog effectievere therapieรซn! Ook als ze niet zo effectief zijnโฆ๐
