Vorige week ging de film “Toen ik je zag” in première. Een film over het leven van Antonie Kamerling. Voor wie niet (meer) weet wie Antonie Kamerling is: Antonie was een bekende Nederlander die last had van depressies en zich uiteindelijk suïcideerde.
Ook is op dit moment het theaterstuk (“Nu ik je zie”) over (de zoon van) Kamerling te zien. Op de radio hoorde ik een interview met Soy Kroon, een van de hoofdrolspelers van het theaterstuk. Hij vertelde dat in de omgeving van Antonie eigenlijk niemand wist dat het zo slecht met hem ging. Kennelijk wist hij het voor zijn omgeving aardig te verbloemen. Een bekende uitspraak van hem is “ik kan het zelf wel, dat weet je toch?”.
Later die middag hoorde ik een mooi oud gezegde uit het Midden-Oosten: De hel is niet het lijden op zich, maar het lijden zonder dat iemand het ziet.
Het zette me aan het denken over een cliënt die zich net voor hulp had aangemeld. Hij had last van voortdurende somberheid en wilde dat dat zo snel mogelijk minder zou worden. Niemand in zijn omgeving wist dat niet goed met hem ging en dat moest vooral zo blijven…
Het blijft boeiend waar we iemand écht mee verder helpen: door het lijden te verlichten of het lijden te leren delen…
